Leestijd: 3 minuten

Eindelijk na héél lang wachten… was Mila er op 27 juli 2015 dan eindelijk! Op zondagochtend 26 juli werd ik ingeleid en op 27 juli 2015 is Mila om 2.30 geboren! Ze woog bij haar geboorte 3065 gram en is met 38 weken en 6 dagen geboren! Wat een schatje, en wat zijn we weer verliefd :).

We made a wish and you came true…

IMG_0010

Een prestatie voor mijn lichaam ten opzichte van de eerste zwangerschap, want Chloë moest vanwege zwangerschapsvergiftiging met 35 weken al gehaald worden. Chloë heeft toen nog 14 dagen in het ziekenhuis gelegen. We waren dus dolgelukkig dat Mila het zolang had uitgehouden in mijn buik en dat we op 27 juli in de avond naar huis mochten mét haar.

We hadden een lieve kraamverzorgster, Chloë was een lieve trotse zus, met Mila ging alles goed en met mij ging het redelijk.. want wat wil je anders na een bevalling?

Maar helaas ging het aan het einde van de kraamweek toch mis. Ik kreeg koorts en moest direct met spoed naar het ziekenhuis. Snel opa en oma gebeld zodat zij Chloë konden ophalen en daar gingen we weer met Mila richting het ziekenhuis. Eenmaal daar bleek ik dat er toch nog resten placenta in mijn baarmoeder waren achtergebleven en dus moest ik diezelfde avond nog worden geopereerd… Omdat ik borstvoeding gaf koos ik voor een ruggenprik zodat ik door kon blijven gaan met borstvoeding geven. Blij dat het achter de rug was gingen Chris, Mila en ik diezelfde avond weer naar huis.

Toen we thuiskwamen had ik ontzettende koppijn, maar ik dacht dat die hoofdpijn wel door alle spanningen zou komen en dus nam ik twee paracetamol en gingen Chris en ik toch maar proberen te slapen tot de eerste voeding. Maar midden in de nacht was de hoofdpijn er nog steeds, en de volgende dag tot mijn grote frustratie ook. Dit was geen normale hoofdpijn, daar was ik inmiddels wel achter. Rechtop zitten ging niet, ik kon alleen maar liggen. De verloskundige kwam langs en wat bleek: mijn ruggenprik lekte…. na wat heen en weer gebeld te hebben naar het ziekenhuis ben ik uiteindelijk 2 dagen later weer opgenomen voor een bloodpatch. Daar gingen Chris, Mila en ik weer. En Chloë weer naar opa en oma. Via een bloodpatch maakt de anesthesist een bloedprop van jouw eigen bloed en en vervolgens wordt deze prop zo dicht mogelijk bij de oorspronkelijke ruggenprik teruggeplaatst. Het bloed gaat vervolgens stollen en zo wordt het lek weer opgelost. Na de behandeling moet je dan nog een aantal uren stil blijven liggen en klaar… !

Chris en ik hoopten dat dit de laatste medische tegenvaller was, want twee keer terug naar het ziekenhuis in de eerste kraamweek is veel. Het enige dat je wilt in de kraamweek is namelijk herstellen en samen thuis zijn. Maar steeds kwam er weer wat tussen. Helaas was dit niet het laatste, want na 1,5 week kreeg ik een borstontsteking en omdat de koorts in het weekend weer accuut steeg, hebben we de huisartsenpost gebeld en kreeg ik direct een antibioticakuur. Na een week was de borstontsteking nog steeds niet over en besloot ik weer naar de dokter te gaan. Het was genoeg geweest. Ik wilde graag herstellen en dus moest ik voor mijzelf kiezen en dat betekende automatisch dat ik moest stoppen met de borstvoeding. Helaas, maar het is niet anders.

Door al dit gedoe is er helemaal niets meer van mijn blog terecht gekomen. En dat terwijl ik nog zulke goede voornemens had om gewoon door te blijven schrijven! Nu ligt mijn blog al 6 weken stil. Maar daar komt nu verandering in, want met dit bericht sluit ik de “rustperiode” af en zal ik jullie weer stalken met nieuwe updates over mijn site.

Liefs,

Liset

Foto’s zijn gemaakt door Lillymay.nl

Liset