Morgen word ik 32 jaar. Ik ben trots en blij met waar ik sta in het leven. Ik heb een lieve man, 2 schatten van dochters, een interessante baan (wat eigenlijk als hobby voelt) en lieve familie en vrienden om mij heen. Ik voel mij gelukkig. Dit gevoel, daar kan geen cadeau tegenop. Mijn grootste wens is dat alle mensen waar ik van hou nog heel lang gezond en gelukkig blijven. En dit geldt natuurlijk ook voor mijzelf đ Maar naast al deze belangrijke dingen in het leven, stond er iets al heel lang heel hoog op mijn verlanglijstje.
Een tas.
Een designertas (van Louis Vuitton, Gucci, Chanel of YSL) om precies te zijn. Steeds was er wel weer een reden waarom ik de koop uitstelde. Schoenen voor de kids, nieuwe winterjassen voor heel het gezin, sparen voor ons nieuwe huis, er is altijd wel een reden om geen hele dure tas te kopen. Het is een grote investering en het blijft uiteindelijk ‘maar’ een tas. Maar voor mij voelt een designertas als meer dan dat.
De deal met Chris
Ik keek iedere avond naar duizenden designertassen op mijn telefoon, Chris keek naar veel verschillende geluidsboxen. Begrepen we elkaar? Nee! Ik hoor geen verschil tussen de JBL Partybox en speakers in het hogere segment, hij snapt niks van een designertas. Op een avond sloten we samen een deal. Als hij ooit de geluidsboxen kocht die hij wilde, mocht ik mijn designertas kopen.
Avond in, avond uit gingen we weer verder op dezelfde voet. Tot vorig jaar zomer Chris de knoop doorhakte en zijn boxen kocht. Dit betekende natuurlijk ook dat ik een tas mocht kopen đ Je zou denken dat ik meteen naar de winkel zou rennen, maar dat deed ik niet. Ergens was er nog steeds een blokkade. Ik was toch al gelukkig en een tas zou niks aan dat gevoel bijdragen.
Waarom zo lang wachten?
Ken je dat gevoel van een actiepunt dat maar op je to do lijst blijft staan? Op een gegeven moment voelt dat niet meer zo fijn. Zeker niet als je op het punt bent dat je het al jaren hebt uitgesteld.
Hetzelfde deed ik met de Apple Watch. Wilde ik ook al jaren, maar ik gunde het mezelf niet. Argumenten waren: het is een gadget, ik heb het niet nodig. ik ga sparen voor een nieuw huis, voor een auto, voor de kindjes voor later, etc. Toen ik ‘m in maart eindelijk kocht was ik er ontzettend blij mee! Ik snapte niet waarom ik het niet veel eerder had gekocht.
Soms is het goed om niet alles gelijk te kopen. Je denkt er dan wat langer over na en in sommige gevallen kom je er achter dat je het helemaal niet nodig hebt. Maar het mag natuurlijk niet zo zijn dat je iets jezelf niet gunt. Ook was ik bang voor de reacties van anderen. Maar waar slaat dat eigenlijk op? Ik werk hard, het is mijn geld, de kinderen komen niks te kort, morgen ligt er gewoon brood op de plank, waarom zou ik dan niet zoiets voor mijzelf durven/willen kopen?
Meer dan een tas..
Het kopen van een designertas was voor mij een ultiem doel. Het is gelukt. Ik heb eindelijk ÊÊn van mijn droomtassen gekocht ;). Het voelt onafhankelijk. Een tas waar ik zelf hard voor heb gewerkt. Iets waar ik van geniet als ik hem draag, iets waar ik trots op ben.
Nu ben jij natuurlijk benieuwd welke tas ik heb gekocht… Die ga ik natuurlijk gauw met je delen! Hij staat nu heel mooi ingepakt in de slaapkamer. Ik heb netjes gewacht tot mijn verjaardag, ik wil hem samen met jou unboxen. Dus binnenkort volgen de eerste foto’s! XoXo, Liset
Gefeliciteerd!!!! met je mooie tas…..enne ook met je verjaardag natuurlijk đ